برچسب: ترخیص گمرکی

تعرفه گمرکی یکی از ابزارهای اصلی در سیاست‌های تجاری کشورهاست که به‌منظور کنترل واردات و صادرات، حمایت از تولید داخلی و تنظیم روابط اقتصادی با سایر کشورها اعمال می‌شود. محاسبه دقیق هزینه‌های گمرکی برای فعالان حوزه تجارت بین‌الملل، واردکنندگان، و کارشناسان لجستیک امری حیاتی است، زیرا این هزینه‌ها تأثیر مستقیم بر قیمت تمام‌شده کالا و سودآوری عملیات تجاری دارند.

در این راهنما، به صورت دقیق و کاربردی، با اصول طبقه‌بندی تعرفه‌ها بر اساس کد HS، فرمول‌های کامل محاسبه هزینه‌های واردات در ایران، و تأثیر عواملی مانند کشور مبدأ و توافق‌نامه‌های تجاری بر این هزینه‌ها آشنا می‌شوید.

تعرفه گمرکی چیست؟

به زبان ساده، تعرفه گمرکی نوعی مالیات است که دولت‌ها برای ورود (و گاهی خروج) کالا از مرزهای کشور دریافت می‌کنند. این مبلغ می‌تواند بر اساس یکی از روش‌های زیر محاسبه شود:

• تعرفه معادل ارزش (Ad Valorem): رایج‌ترین نوع که به صورت درصدی از ارزش کالا محاسبه می‌شود.
• تعرفه مقداری یا ویژه (Specific): مبلغی ثابت برای هر واحد از کالا (مانند کیلوگرم، لیتر، یا تعداد).
• تعرفه مرکب (Compound): ترکیبی از دو روش ارزشی و مقداری.

نکته تکمیلی: در سال ۱۴۰۴، تعرفه‌ها بر اساس سه نرخ ارز محاسبه می‌شوند (نرخ ترجیحی، نیمایی و سامانه یکپارچه)، که بسته به نوع کالا (اساسی یا لوکس) اعمال می‌شود.

انواع تعرفه‌های گمرکی بر اساس هدف

1. تعرفه‌های وارداتی (Import Duties):
   رایج‌ترین نوع تعرفه‌ها که بر کالاهای واردشده به کشور اعمال می‌شود. هدف اصلی آن افزایش درآمد دولت و حمایت از تولیدات مشابه داخلی است.
2. تعرفه‌های صادراتی (Export Duties):
   این تعرفه برای کنترل خروج برخی کالاهای خاص (معمولاً مواد خام یا کالاهای اساسی) از کشور وضع می‌شود تا از کمبود در بازار داخلی جلوگیری شود.
3. تعرفه‌های ترجیحی (Preferential Tariffs):
   بر اساس توافق‌نامه‌های تجاری دوجانبه یا چندجانبه، کشورها برای افزایش حجم مبادلات، تعرفه واردات کالاهای مشخصی را برای یکدیگر کاهش می‌دهند یا حذف می‌کنند.
   ایران در چارچوب اتحادیه اقتصادی اوراسیا (EAEU)، بسیاری از کالاها را با تعرفه‌های بسیار پایین یا صفر به کشورهایی مانند روسیه و قزاقستان صادر می‌کند و بالعکس.
   محاسبه‌گر تعرفه‌های گمرکی توافقنامه اوراسیا
4. تعرفه‌های حفاظتی (Protective Tariffs):
   این تعرفه‌ها با هدف اصلی حمایت از صنایع نوپا یا استراتژیک داخلی وضع می‌شوند. نرخ این تعرفه‌ها معمولاً بسیار بالاست تا واردات کالای رقیب صرفه اقتصادی نداشته باشد. تعرفه واردات خودروهای سواری در ایران که می‌تواند تا بیش از ۹۰ درصد باشد، نمونه بارزی از یک تعرفه حفاظتی برای حمایت از صنعت خودروسازی داخلی است.

محاسبه هزینه‌های گمرکی در ایران

برای محاسبه دقیق، باید با چند اصطلاح کلیدی آشنا باشید و مراحل زیر را دنبال کنید:

اصطلاحات کلیدی:

• ارزش گمرکی کالا (CIF Value): مجموع هزینه خرید کالا (فاکتور)، هزینه حمل‌ونقل بین‌المللی  و هزینه بیمه تا رسیدن کالا به اولین گمرک ورودی کشور. این ارزش، مبنای اصلی تمام محاسبات است.
• حقوق گمرکی  (Customs Duty): نرخی ثابت معادل 1% یا 4% از ارزش گمرکی کالا (CIF Value) است که برای کالاهای مختلف محاسبه می‌شود.
  به طور کلی این نرخ برای کالاهای اساسی معمولاً 1% و برای کالاهای عمومی 4% است.
• سود بازرگانی (Commercial Profit Tax): مبلغی متغیر که توسط هیئت وزیران تعیین شده و در کتاب مقررات صادرات و واردات برای هر کد تعرفه (HS Code) مشخص می‌شود.
• حقوق ورودی (Import Duties): حاصل جمع (حقوق گمرکی + سود بازرگانی).

فرمول محاسبه قدم به قدم:

فرض کنید قصد واردات کالایی با مشخصات زیر را دارید:

• ارزش گمرکی (CIF): ۱,۰۰۰ دلار
• نرخ ارز (برای سادگی): 100,۰۰۰ تومان به ازای هر دلار
• سود بازرگانی (نرخ تعرفه در کتاب مقررات): ۱۵٪
• نرخ مالیات بر ارزش افزوده (VAT): ۱۰٪

مرحله ۱: محاسبه ارزش گمرکی به ریال

ارزش گمرکی (ریالی)=1,000 دلار×1,000,000 ریال/دلار=1,000,000,000 ریال

مرحله ۲: محاسبه حقوق ورودی

حقوق گمرکی=4%×1,000,000,000=40,000,000 ریال

سود بازرگانی=15%×1,000,000,000=150,000,000 ریال

حقوق ورودی کل=40,000,000+150,000,000=190,000,000 ریال

مرحله ۳: محاسبه مالیات بر ارزش افزوده (VAT)

این مالیات بر روی مجموع ارزش گمرکی و حقوق ورودی محاسبه می‌شود.

مبنای محاسبه VAT=ارزش گمرکی+حقوق ورودی=1,000,000,000+190,000,000=1,190,000,000 ریال

مبلغ VAT=10%×1,190,000,000=119,000,000 ریال

مرحله ۴: سایر هزینه‌ها

هزینه‌های دیگری مانند عوارض هلال احمر (معمولاً ۱٪ حقوق ورودی)، هزینه‌های انبارداری، بازرسی (در صورت نیاز) و… نیز وجود دارند که باید به مبلغ نهایی اضافه شوند.

عوامل کلیدی مؤثر در تعیین تعرفه

1. کد تعرفه (HS Code): سیستم هماهنگ‌شده (Harmonized System) که توسط سازمان جهانی گمرک توسعه یافته، هر کالا را با یک کد بین‌المللی ۶ رقمی (یا بیشتر در سطح ملی) طبقه‌بندی می‌کند. این کد مبنای اصلی برای تعیین تعرفه گمرکی هر کالا است.
2. کشور مبدأ کالا: در صورت وجود توافق‌نامه تجارت ترجیحی (مانند اوراسیا)، کالاهای وارداتی از کشورهای عضو مشمول نرخ‌های پایین‌تر تعرفه می‌شوند.
3. نوع و ماهیت کالا: کالاهای لوکس، دخانیات، یا کالاهایی که تولید مشابه قوی داخلی دارند، معمولاً تعرفه بیشتری دارند. در مقابل، ماشین‌آلات تولیدی و مواد اولیه ضروری معمولاً از تعرفه‌های کمتری برخوردارند.

منابع معتبر برای استعلام نرخ تعرفه

برای مشاهده نرخ دقیق تعرفه و شرایط ورود هر کالا، می‌توانید به منابع زیر مراجعه کنید:

• سامانه جامع امور گمرکی (EPL) و TSC: آدرس epl.irica.gov.ir اصلی‌ترین مرجع برای استعلام آنلاین نرخ تعرفه بر اساس کد HS است.
• کتاب مقررات صادرات و واردات: این کتاب هر سال منتشر شده و مرجع کامل قوانین و نرخ‌های تعرفه است.
• پورتال سازمان جهانی گمرک (WCO) و ITC Trade Map: برای بررسی تعرفه‌های سایر کشورها.
• مشاوران و کارگزاران رسمی گمرک: برای دریافت مشاوره تخصصی و به‌روز.
• محاسبه‌گر تعرفه‌های گمرکی توافقنامه اوراسیا

در پایان

تعرفه‌های گمرکی یکی از مهم‌ترین هزینه‌ها در واردات و صادرات هستند. با شناخت ساختار و نحوه محاسبه آن‌ها می‌توانید از مشکلات گمرکی جلوگیری کرده و هزینه نهایی تجارت خود را به‌درستی محاسبه کنید.

در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم، با گسترش تجارت بین‌المللی، شرکت‌ها و تجار از کشورهای مختلف با مشکلات بزرگی روبرو شدند. این مشکلات عمدتاً به دلیل تفاوت در تعاریف و مفاهیم قراردادهای حمل و تحویل کالا بود. هر کشور و حتی هر شرکت، برداشت خاص خودش را از مسئولیت‌ها، هزینه‌ها، زمان انتقال ریسک و مراحل تحویل کالا داشت. این تفاوت‌ها منجر به اختلافات متعدد، تاخیر در ارسال کالا، و هزینه‌های بالا در زمینه حل و فصل دعاوی تجاری می‌شد. تجار و بازرگانان احساس می‌کردند نیاز به یک زبان مشترک و استاندارد دارند که همه‌ی طرف‌ها آن را بفهمند و بپذیرند.

اینکوترمز چیست؟

اینکوترمز (Incoterms مخفف International Commercial Terms) مجموعه‌ای از قوانین استاندارد و جهانی است که توسط اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) تدوین شده. این قوانین با استفاده از کدهای سه حرفی (مانند FOB, CIF, DDP)، به طور دقیق وظایف، هزینه‌ها و ریسک‌ها را بین فروشنده و خریدار در فرآیند حمل و نقل کالا مشخص می‌کنند. هدف اصلی اینکوترمز، جلوگیری از سوءتفاهم و ایجاد شفافیت کامل در معاملات بین‌المللی است.

چرا قواعد اینکوترمز ضروری هستند؟

استفاده از اینکوترمز، تجارت را روان‌تر، تحویل را قابل پیش‌بینی‌تر و پرداخت را سریع‌تر می‌سازد. اما اینکوترمز محدودیت‌هایی دارد:

• به مواردی مانند قیمت، روش پرداخت، انتقال مالکیت، نقض قرارداد و مسئولیت محصول نمی‌پردازد و این موارد باید جداگانه در قرارداد ذکر شوند.
• قوانین اینکوترمز نمی‌توانند قوانین لازم‌الاجرای کشورها را نادیده بگیرند (یا نقض کنند).

مسئولیت‌ها و تعهدات اصلی در قواعد اینکوترمز

هر قاعده اینکوترمز سه موضوع کلیدی را روشن می‌کند:

1. نقطه تحویل (Point of Delivery): تعریف دقیق محلی که در آن، مسئولیت و ریسک از فروشنده به خریدار منتقل می‌شود.
2. هزینه‌ها (Costs): مشخص می‌کند کدام طرف مسئول پرداخت هزینه‌های مختلف مانند حمل‌ونقل، بسته‌بندی، بارگیری، تخلیه و بیمه است.
3. تشریفات گمرکی (Customs Formalities): تعیین می‌کند چه کسی مسئول انجام امور مربوط به ترخیص کالا برای صادرات و واردات (و پرداخت عوارض مربوطه) است.

مثال عملی: در تمام قواعد به جز DDP، این خریدار است که مسئولیت انجام تشریفات گمرکی واردات و پرداخت عوارض در کشور مقصد را بر عهده دارد.

۱۱ قاعده اصلی اینکوترمز ۲۰۲۰ (آخرین ورژن)

قواعد اینکوترمز ۲۰۲۰ به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند:

گروه اول: قواعد قابل استفاده برای تمام شیوه‌های حمل (زمینی، هوایی، ریلی و دریایی)

• تحویل درب کارخانه (EXW – Ex Works)

تعهد فروشنده: کالا را در محل خود (کارخانه، انبار) در اختیار خریدار قرار می‌دهد.

نکته کلیدی: این قاعده کمترین تعهد را برای فروشنده و بیشترین تعهد را برای خریدار ایجاد می‌کند. فروشنده حتی مسئولیت بارگیری کالا روی وسیله نقلیه خریدار را ندارد.

• تحویل به حمل‌کننده (FCA – Free Carrier)

تعهد فروشنده: کالا را پس از انجام تشریفات گمرکی صادرات، به حمل‌کننده‌ای که توسط خریدار تعیین شده، در محل مشخصی (مثلاً انبار فروشنده یا ترمینال حمل) تحویل می‌دهد.

نکته کلیدی: این قاعده بسیار انعطاف‌پذیر است و جایگزین مناسبی برای EXW (اگر فروشنده بارگیری کند) و FOB (در حمل کانتینری) محسوب می‌شود.

• کرایه حمل پرداخت شده تا (CPT – Carriage Paid To)

تعهد فروشنده: کالا را به حمل‌کننده منتخب خود تحویل می‌دهد و هزینه حمل را تا مقصد تعیین شده پرداخت می‌کند.

نکته کلیدی انتقال ریسک: ریسک از بین رفتن یا آسیب به کالا، زمانی که فروشنده کالا را به اولین حمل‌کننده در مبدأ تحویل می‌دهد، به خریدار منتقل می‌شود، نه در مقصد!

• کرایه حمل و بیمه پرداخت شده تا (CIP – Carriage and Insurance Paid to)

تعهد فروشنده: مانند CPT، کالا را تحویل داده و هزینه حمل را می‌پردازد، اما علاوه بر آن، موظف است بیمه‌ای برای ریسک‌های خریدار تا مقصد نهایی تهیه کند.

نکته کلیدی انتقال ریسک: در اینجا نیز ریسک در مبدأ (با تحویل به اولین حمل‌کننده) به خریدار منتقل می‌شود.

• تحویل در محل (DAP – Delivered at Place)

تعهد فروشنده: کالا را روی وسیله نقلیه، در حالی که آماده برای تخلیه است، در محل مقصد تعیین‌شده، در اختیار خریدار قرار می‌دهد.

نکته کلیدی: فروشنده تمام ریسک‌ها و هزینه‌ها را تا رسیدن به مقصد (قبل از تخلیه) بر عهده دارد. خریدار مسئول ترخیص واردات است.

• تحویل در محل تخلیه شده (DPU – Delivered at Place Unloaded)

تعهد فروشنده: کالا را پس از تخلیه از وسیله نقلیه، در محل مقصد تعیین‌شده، در اختیار خریدار قرار می‌دهد.

نکته کلیدی: این تنها قاعده‌ای است که در آن فروشنده صراحتاً مسئول تخلیه کالا در مقصد است.

• تحویل با حقوق و عوارض گمرکی پرداخت شده (DDP – Delivered Duty Paid)

تعهد فروشنده: کالا را پس از انجام ترخیص واردات و پرداخت تمام عوارض، در محل مقصد و آماده برای تخلیه، به خریدار تحویل می‌دهد.

نکته کلیدی: این قاعده بیشترین تعهد را برای فروشنده و کمترین تعهد را برای خریدار ایجاد می‌کند.

گروه دوم: قواعد ویژه حمل‌ونقل دریایی و آبراه‌های داخلی

این قواعد تنها زمانی استفاده می‌شوند که کالا از طریق کشتی یا شناور حمل شود.

• تحویل در کنار کشتی (FAS – Free Alongside Ship)

تعهد فروشنده: کالا را در بندر بارگیری، در کنار کشتی تعیین شده توسط خریدار قرار می‌دهد.

نکته کلیدی: از لحظه‌ای که کالا در اسکله کنار کشتی قرار می‌گیرد، ریسک به خریدار منتقل می‌شود.

• تحویل روی عرشه کشتی (FOB – Free on Board)

تعهد فروشنده: کالا را در بندر بارگیری، روی عرشه کشتی تعیین شده توسط خریدار قرار می‌دهد.

نکته کلیدی: ریسک به محض قرار گرفتن کالا روی عرشه کشتی، از فروشنده به خریدار منتقل می‌شود. این یکی از پرکاربردترین قواعد دریایی است.

• هزینه و کرایه حمل (CFR – Cost and Freight)

تعهد فروشنده: کالا را روی عرشه کشتی تحویل می‌دهد و هزینه و کرایه حمل تا بندر مقصد را پرداخت می‌کند.

نکته کلیدی انتقال ریسک: مانند CPT، ریسک در بندر مبدأ (وقتی کالا روی عرشه قرار می‌گیرد) به خریدار منتقل می‌شود، اما هزینه تا بندر مقصد با فروشنده است. بیمه با خریدار است.

• هزینه، بیمه و کرایه حمل (CIF – Cost, Insurance and Freight)

تعهد فروشنده: مانند CFR، کالا را تحویل داده و هزینه حمل را می‌پردازد، اما علاوه بر آن، موظف است بیمه‌ای برای ریسک‌های خریدار تا بندر مقصد تهیه کند.

نکته کلیدی انتقال ریسک: در اینجا نیز ریسک در بندر مبدأ به خریدار منتقل می‌شود.

اینکوترمز و ارزش‌گذاری گمرکی: یک رابطه کلیدی

انتخاب قاعده اینکوترمز مستقیماً بر ارزش گمرکی کالای شما تأثیر می‌گذارد. ارزش گمرکی، پایه‌ای برای محاسبه عوارض و مالیات ورودی است.

• مثال: فرض کنید ارزش کالای شما ۱۰۰۰۰ دلار است.
• اگر از قاعده FOB استفاده کنید، ارزش گمرکی در بسیاری از کشورها (مانند آمریکا) همان ۱۰۰۰۰ دلار است و هزینه‌های حمل و بیمه بین‌المللی جدا محاسبه می‌شوند یا اصلا در ارزش‌گذاری لحاظ نمی‌شوند.
• اگر از قاعده CIF استفاده کنید، ارزش گمرکی شامل ۱۰۰۰۰ دلار + هزینه حمل + هزینه بیمه خواهد بود. بنابراین، گمرک مقصد عوارض را بر اساس این مبلغ بالاتر محاسبه می‌کند.

کشورها رویکردهای متفاوتی دارند. برخی بر مبنای ارزش CIF (شامل هزینه، بیمه و کرایه تا مرز) و برخی بر مبنای ارزش FOB (ارزش کالا در بندر مبدأ) ارزش‌گذاری می‌کنند. بنابراین، انتخاب اینکوترمز صحیح و ارائه اسناد شفاف به گمرک برای جلوگیری از جریمه و تاخیر ضروری است.

نتیجه‌گیری

انتخاب قاعده اینکوترمز مناسب یک تصمیم استراتژیک است که بر هزینه، ریسک و مسئولیت‌های شما در یک معامله بین‌المللی تأثیر مستقیم دارد. با درک دقیق این ۱۱ قاعده، می‌توانید با اطمینان بیشتری قرارداد ببندید، هزینه‌های خود را مدیریت کنید و از بروز مشکلات پیش‌بینی نشده جلوگیری نمایید.

منبع: MARKET ACCESS MAP